Niek en Wies in India

Zon, zee & strand

We hebben het al gezegd, maar Mahabalipuram is onze laatste stop. Naast de bezienswaardigheden die er genoeg te vinden zijn, is dit dorp vooral bekend bij toeristen als een rustpunt. En na alle indrukken die we de afgelopen weken hebben opgedaan is die rustwelprettig. De 'regelmannetjes'hebben plaatsgemaakt voor tientallen toeristenshops met allen dezelfde artikelen; granieten beeldhoudwerken wat een plaatselijke specialteit is en vaak veel te wijde hippie broeken en T-shirts die Fransen natuurlijk ook echt dragen ;-). En allemaal verzoeken ze je een kijkje te nemen, want gek genoeg geldt in India 'looking is for free'. De 'eetschuurtjes' waar je de rekening al krijgt voordat je nog maar een hap van je eten hebt geproefd hebben plaatsgemaakt voor restaurants waar elke vorm van peper vermeden wordt omdat toeristen daar niet van zouden houden (Niek mist ze echt!!). Geen zogenaamdefruit juices met veel te veel suiker en melk(meer een milkshake dus) maar drankjes waarvan je de versheid echt proeft. Black coffee!! Kortom, een ander India.

En omdat we hier voor onze rust zijn en we nog genoeg dagen hebben, doen we alles op halve kracht. Met een temperatuur van 32 graden is dat ook niet meer dan normaal. Zo hebben we op de eerstedag 500 meter van hotel naar strand gelopen, vervolgens 250 meter van strand naar restaurant om vervolgens weer 250 meter van restaurant naar hotel te hebben gelopen. Zwaar vermoeid besloten we maar eens goed uit te slapen. De volgende dag waren we fitter en hebben we in de kokende hitte de grotten, tempels en rotsen bekeken waar dit stadje zo bekend om is. En voor vandaag staan de vijf ratha's op het programma wat op ongeveer 2 km lopen ligt.

Aangezien gister de laatste dag was dat we gebruik konden maken van onze Indiase prepaidtelefoonkaart hebben we de familie George nog maareven gebeld. Leuk om zo'n laatste keer de stemmen te horen. Sam begreep er helaas niets van. Zijn eerste vraag was of we morgen of overmorgen langs kwamen om te spelen. Blijkbaar dacht hij dat we al die tijd in Salem waren en niet langs wilden komen. Nadat Wies had uitgelegd dat we naar huis gingen, vroeg hij'to your hotel room?'.Wat een heerlijk menneke is het toch!

Een lange maar prachtige tocht naar Mabs

Van Trichy naar Chennai kun je vliegen. Niek moest bij die gedachte even lachen om zich later pas te realiseren dat een afstand van 8 uur met de trein is. Mahabalipuram, het doel van onze reis, ligt op steenworp afstand.

Op het busstation van Trichy hadden we echter direct geluk. De bus naar Pondicherry stond al klaar. Tenminste dat roepen ze om maar dat blijkt., als de bus eenmaal rijdt, natuurlijk niet het geval. Deze bus gaat niet verder dan het dorp Villupuram. Maarja, er is geen weg terug dus dat doe je dan maar. Na wat speuren op de kaart blijkt dit op de weg naar Chennai te zijn en dus kan deze bus ons helemaal tot Chengalpattu brengen,op zo'n 1 uur van Mabs (zoals het liefkozend wordt genoemd). Maar we waren de buszonder drinken in gesprongen en overal waar we in de buurt van water kwamen reed hijdoor. Net op het moment dat we het echt gehad hadden, stopten we. Een halve liter in een teug!!

De aankomst in Chengalpattu was iets anders dan verwacht; bij een afrit vande snelweg. Gelukkig waren we zo slim geweest om de receptionist van het vorige hotel te vragen 'Mahabalipuram' in het Tamil op te schrijven en zo konden we de weg vragen. Na een wandeling van 1 km doordit dorpje kwamen we bij een school aan. We denken dat er duizenden kinderen op moeten zitten want de straten zagen blauw van de uniformpjes. En natuurlijk als mieren om ons heen rennen. En zwaaien en handjes schudden en gedag zeggen. Niek had zijn foto van schattige schoolkinderen nog niet genomen; zwak uitgedrukt, maar dat is hier wel gelukt.

Aangekomen op het busstation bleek dat wij niet de enige waren die een bus nodig hadden. Door de vele Indiers die aan zijkant van de bus hingen, reed de bus in 45 graden stand. En de echte waaghalsen hadden al een lekker plekje bovenop de bus genomen. We besloten nog wel even te wachten... Uiteindelijk hebben we een bus genomen waar we konden zitten. Weliswaar met onze tassen op schoot en daardoor 10 cm zicht.

Mahabalipuram is onze laatste stop waar we gaan genieten van zee en strand. Ook is er nog genoeg te bekijken want dit stadje staat op de Unesco lijst. We vermaken ons dus nog wel.

De tempels waar Tamil Nadu bekend om is

Trichy is een behoorlijk grote stad met ruim 1 miljoen inwoners. Nu heeft Salem dat ook, maar Trichy kent meer stadse allure. Maar tegelijkertijd is het ook een prettige stad. Het hotel (wat voor Niek een bekende is van 4 jaar geleden) heeft een binnentuin met een klein restaurantje waar je rustig kunt genieten van 'black coffee/tea'en je boek. Door de beschutting weet de zon je hier niet te bereiken maar kan een verfrissend briesje dat wel. Datis ook wel nodig omdat het echt vreselijk heet is buiten. Zo erg hadden we hetnog niet eerder meegemaakt. En ook's nachts, met de ramen aan weerszijden open, is het bijna niet uit te houden(de muggenbetenten spijt). De twee rivieren langs de stad zijn ook overduidelijk droog. Het water bereikt de onderkant van de 'NAP' meter niet eens. Het is te hopen dat de late monsoon van november goed is.

Rock Fort Temple

Het uithangbord van Trichy is de Rock Fort Temple. Niet te missen. Midden in de stad ligt een rots waar helemaal op de top een fort en een tempel gebouwd is. Prachtig om te zien maar natuurlijk ook weer een aardige klim. De 400 treden hebben we samen met het Nederlands stel dat we in ons hotel ontmoet hebben, afgelegd. Normaal gesproken hebben we het niet zo op dat samenkomen van Nederlandse toeristen op van dieItaliaanse of Spaansecampings. India lijkt echter de bestemming te zijn voor de Franse toerist. Nu vinden we ze in Frankrijk al vervelend, in India zijn ze erger. Ze zijn of vanhet hippiesoort of van stoffige geitenwollen sokken soort. Bah. En natuurlijk spreken ze geen woord Engels en zullen ze dat ook niet zo snel leren met hun 'Inde du Sud' Lonely Planet. Kortom, we ergeren ons al een tijd aan die Fransen en hadden we behoefte om je ervaringen met andere reizigers te delen.

Maar goed, de tempel op de rots, daar komen we voor. Nu is het gebruikelijk in India om je schoenen uit te doen als je een tempel of een huis betreedt. Zo ook hier. Maar dat de laatste 200 treden geen schaduw bieden en na een halve dag zon enigszins opgewarmd zijn, deert de gemiddelde Indier is. Alsof ze dagelijks op hete kolen lopen., sjokken ze naar boven. Moet best een komisch gezicht zijn als ze dan de blanken als gekken de trap zien beklimmen in de hoop zonder brandblaren de top te bereiken. Eerlijk is eerlijk, Niek had zijn sokken meegenomen, maar eigenlijk is dat rennen ook wel de schoonheid van deze tempel. Erg bijzonder is hij niet, maar het uitzicht is prachtig.

Srirangam

Nadat we die middag afscheid hebben genomen van Bas en Brigitt, hebben we de kathedraal bekeken. Een exacte kopie van Lourdes. Maar het interieur verraadt echter dat we in India zijn. Wij zijn nog nooit in Lourdes geweest maar het zal vast niet rozezijn.

Vervolgens met de bus naar het schiereiland Srirangam. Daar staat namelijk een zeer grote tempel. Of beter gezegd een tempelcomplex met 21 gopurams (dat zijn die typische torens die een hindoe tempel in Tamil Nadu kenmerken) waar binnen de eerste 4 ringen van het complex nog altijd mensen wonen. Binnen de vijfde ring hebben we vanaf een rooftop foto's kunnen maken van het adembenemende uitzicht op de vele torens. Allemaal in vele vrolijke kleuren beschilderd behalve 1. Deze toren is met geld van Unesco gebouwd en als eerbetoon hebben ze deze wit gehouden. Na een rondleiding door een gids hebben we een beter beeld kunnen krijgen van het Hindoeisme. Nu maar hopen dat we de namen van de vele goden, de rituelen en verhalen niet snel vergeten.

Na een heerlijk maaltijd met lime juice zonder suiker en zonder zout (??) hebben we de volgende dag de bustocht naar Mahabalipuram ondernomen.

Een achtbaan met bioscoop

Vanaf Kochi pakken we de nachttrein naar Salem. We weten wel dat alles wat langzamer gaat in India, maar dat je 'Trivandrum-Chennai Super Fast Express' trein 3 uur vertraging heeft, doet wat afbreuk aan zijn lange naam. Gelukkig om half 1 's nachts konden we instappen, naeen beetjepraten met de nieuwsgierige mensen om je heen hebben we zelfs watgeslapen. We hadden onze wekker gezet, drie kwartier voordat we ongeveer Salem zouden bereiken. Ze roepen hier namelijk niet om waar je bent. Wederom hebben we het bewijs gekregen dat Indiers echt hele lieve mensenzijn; we waren een uur eerder in Salem en de mensen om ons heen hebben ons net op tijd wakker gemaakt. Pfff, anders hadden we weer in dat vieze Chennai moeten zitten.

In Salem is het fantastisch om weer terug te komen bij de familie George. Het voelt bijna als thuiskomen, na alle nieuwe dingen die je telkens doet en ziet. We krijgen ontbijt, alle sleutels, de brommert is weer voor ons en Sam is actief als vanouds. En we hebben geluk; het is een holiday dus Liliane komt naar huis! 's Ochtends een beetje geslapen en rondgecrosst op de brommert, gewoon omdat het leuk is ;) 's Middags zijn Liliane en Sam thuis en hebben we ook wat tijd om echt met Liliane te kletsen. De vorige keer was zo kort! Verlegenheid is bij haar ook duidelijk geen lang leven beschoren; al snel vertelde ze vanalles over school en wat voor leraren ze had. Sam vind het wel moeilijk om de aandacht nu opeens te moeten delen en dreint zoals vijfjarigen dat kunnen. Volgens Vimala eet Wies te weinig, dus werden er speciale niet-pittige gerechten op tafel gezet. Gezellige avond, goede nachtrust in de kamer boven (op groot aandrinken van de familie hebben we maar geen hotelkamer genomen) en een ochtend thuis met Vimala, Sam en Liliane maakte dat we helemaal klaar waren voor het volgende avontuur; op naar Trichy!

George bracht ons met de auto naar het busstation, waar wij al een poging deden om een bus te boeken, maar alles is in Tamil. Gelukkig hebben we George en heeft hij ons in de goede bus gezet. Onze persoonlijke achtbaan met bioscoop. De buschauffeur was van de schreeuwende (naar andere weggebruikers) soort, die een haat (rem) - liefde (gas) verhouding heeft met zijn pedalen. De film stond gelukkig op zijn hardst, zodat wij, voorin, onder de tv, het Tamil goed konden horen. Fijn dat het daneen rustige film is; een spannende zoektocht naar een moordenaar. Met de gebruikele musical liedjes en dansjes er tussendoor.

Eenmaal aangekomenin Tiruchirappalli (zoals Trichy echt heet) geen regelmannetjes; hoera! We konden zelf naar het hotel lopen en zijn bij het incheckeneen Nederlands stel tegen gekomen; gezellig dus!

Portugees, Hollandse en Britse koloniale tijden

Nu haddenwe ons vorige verhaal met de goedkope busrit afgesloten en kunnen we nu ons verhaal beginnen met een verslag van deze reis.

De bus uit Mysore (om 21.30) had namelijk na een uurtje rijden pech en dus moesten we in de volgende bus stappen (de laatste van die dag dus daar hadden we geluk mee). Omdat ze ons natuurlijk nietinlichten over wat er gaat gebeuren, kwamen we als laatsten bij de nieuwe bus aan. Deze zatal helemaal volen dus konden wij de rest van de weg in het hele smalle volle gangpad doorbrengen. Nog maar 10 uur te gaan dus waar zeur je ook over :-) Lekker door de bergen slingeren. Goed voor de misselijkheid.Wies is maar voorin gaan zitten en heeft daar een stoeltjemet een Indiaas meisjemogen delen. Vrouwen onderling zijn hier echt lief!. Opeens stopte de bus en werd hij langs de weg geparkeerd. Wij hadden zo'n situatie met de vorige busal meegemaakt dus we vreesdenhet ergste. Tegelijkertijd begon hetheel hard te regenen en dusvermoedden we dat hijhij wijselijk wachtte tot het einde van dehoosbui.Voor ons stondhet verkeer ook al stil. Er bleek echtereen truckop de rand van de afgrond te staan, net genoeg om niet neer te storten, maar wel een precaire situatie. Natuurlijk hadden wij een grote bus dus met heeeel veel heen en weer steken konden we uiteindelijk centimeter voor centimeterlangs de truck manoeuvreren. Elke aanraking van de truck zou hem de afgrond in duwen. Voor het keren moest zelfs onze bus ontruimd worden om zo minder zwaar te zijn.De opgelopen vertragingheeft ons geradbraakt en4 uur later inKochi gebracht.

Homestay

In Kochibleek ons geselecteerde hotel al vol te zitten. Een vriendelijke Indier vertelde ons dat al en zei dat hij zelf wel een goede homestay had. Voor de mensen die ons verhaal over 'regelmannetjes' heeft gelezen, begrijpen jullie natuurlijk wel dat we het enigszins niet vertrouwden.Maar ach, je bent moe en wat is er mis metevenkijken of de kamer mooi en goedkoop is? Dit bleek een juiste zet!!Voor2 euro per persoon per nacht hebben we een woonkamer, slaapkamer en badkamer. Met eenonzettende vriendelijke, lieve, zorgzameIndier, Francis genaamd.Diezelfde avond zijn we onze vermoeidheid van de busreis vergeten met een leuk welkomstetentje op het boventerras van ons hotel.Samen met Fransen en Nieuw-Zeelandersen dedrie Indiase jongens die het hotel runnen en ook veel in Europa hebben gereisd, hebben we een heerlijke maaltijd gegeten. Prawns en red fish want we zitten aanzee. Lichtelijk hippie, maar erg gezellig internationaal.

Kochi en Kathakali

De stad Kochi is totaal anders dan wat voor ons India is geworden. Maar om eerlijk te zijn, is dit ook wel eens lekker. Als oude koloniale stad voel je de Portugeze, Hollandse en Britse invloeden. Klinktals een verkooppraatje in een reisgids, maar het is nu eenmaalecht waar! De mensen heten Francis, Xavier, James, George, etc.Restaurants meteen soort van Indiaas fusion food enkoffie zonder melk en suiker. Een open sfeer, hand in hand over straat mag weer, atheist zijn blijft onbegrijpelijk maar dat is nu eenmaal wat in Europa normaal is, naast het cricket wordt er ook gevoetbald op veldjes en zelfs de rikshaw drivers spreken goed Engels.

Op zaterdagavondhebben we een Kathakali voorstelling bijgewoond. Dit is een theater vorm die alleen in Kerala wordt bedreven. Met veel schmink en gigantische kostuums wordt een verhaal verbeeld onder begeleiding van muziek en zang. De acteurs gebruiken een bijzondere vorm van mime: gekke handgebaren, alle spieren in hun gezicht worden apart bewogen en de ogen worden alle kanten op gedraaid.

Backwaters

Zondag hebben we de hele dag op het water gedobberd. Grote inhammen vanuit de zee hebben een soort vanmeren- en kanalenstelsel gevormd. Varen op een bootje door de jungle. Zo bezochten we een spice farm, touw makers en hebben we (de gebruikelijke) kokoswater gedronken. Leuk gepraat met een Zwitsers lerarenkoppel die tijdens hun reis door India verschillende goede doelen projectjes bezochten en onder de indruk waren van het micro krediet systeem. Na een thalli (rijsttafel op bananenblad) in Kerala stijl hebben we geluierd in bamboestoelen op een grote boot met een overkapping. Het aanwezige Indiase gezin uit London speelde de bekendeBrits-Indiase seriesgoed na. Een Britse dochter kreeg een kruisverhoor van alle aanwezige tantes dat ze de volgende keer toch zeker een goede jongen mee moest nemen. Met veel broers en uit een welgesteld Indiaas gezin.

Na een dagje slenteren door de stad en het bezoeken van de Dutch Palace (een paleis gebouwd door de Portugezen maar later gerenoveerd door de Hollanders), vertrekken wevanavond met de trein naar Salem. Een bekende, maar we durven een nieuwe busrit door de bergen met demonsoon niet meer aan.Na een korte stop zullen we Tamil Nadu verder verkennen!!

Leven als prins en prinses

Wij hebben onze 3 dagen in Mysore er alweer opzitten. Voor diegene die onbekend is met deze stad een korte opsomming: Maharadje paleizen, zijde, wierook, sandelhout en een vertrekpunt voor nationale parken. Maar het is vooral ook een zeer toeristische plek en dat heeft zijn goede en minder goede kanten.

Direct bij aankomst op het busstation, dachten we een simpele wandeling te ondernemen langs een aantal hotels. Deze tocht werd echter al snel minder leuk door de toestroom van 'regelmannetjes'. Dit soort mens zie je hier in India voornamelijk in gebieden waar veel mensen komen. Het liefst komen ze af op blanke soort mensen die in hun ogen wandelen geldbuideltjes zijn. Ze zijn vaak heel vriendelijk en behulpzaam. Ze lachen lief of kijken je met droopy-ogen aan. Maar pas op, ze willen je ookweleens op hetverkeerde been brengen en dan vragen ze zomaar ineens heel veel geld voor de hulp die je liever niet had willen krijgen. Ook wandelen ze soms met je mee ondanks dat je alvele malen'No, we don't want any help. Please go away' hebt gezegd. Ze lopen namelijk gewoon met je mee, omdat jij dan vervolgens bij het hotel dat je zelf hebt uitgezocht en al lang van plan was om te nemen, extra moet betalen omdat het 'regelmannetje' zogenaamd iets 'geregeld'heeft. Dit soort mens kun je dus maar beter negeren en je moet dus oppassen dat je ze nooit in de ogen aankijkt of dat je het hotel kiest dat hij aanwijst. Het is beter een blokje om te lopen of een hotel binnenlopen en heel duidelijk vermelden dat het regelmannetjes-volk je niet geholpen heeft. Maar goed, een half uur later hadden wij een mooie kamer geboekt en waren we vooral trots dat we ondanks het gehaaste gevoel nog een aantal prijzen vergeleken hebben.

Maar wat leuk is aan toeristische plekken is dat er ook goede restaurants zijn. Zo hebben we hir elke avond gegeten op een terras met vriendelijk personeel dat je niet lastig valt. Wiesje moest zelfs haar meest charmante glimlach gebruiken om de aandacht te krijgen voor een bestelling. In dit restaurant kan je ook gewoon een biertje drinken en dat is India toch wel bijzonder. In Tamil Nadu (behalve Chennai dan) kun je alleen in vieze hotelbars een biertje drinken. En dan mag Niek daar alleen zitten, want vrouwen mogen daar niet komen.

Master scam

De eerste dag hebben we de stad te voet bekeken. En zijn we slachtoffer geworden van een meester-scam. Een ingenieus plan. Op de hoek van een lange winkelstraat sprak een jongen ons aan in goed Engels terwijl we schuilden voor een hoosbui. Hij vroeg andere dingen dan alleen maar 'Where are you from? What's your name? Please, buy....'. Hij gaf ons de tip de straat door te lopen en daar te kijken naar de wijze waarop wierook gemaakt wordt. Leek ons wel leuk om te zien, dus we volgden zijn raad. Halverwege deze weg werden we aangesproken door een andere goed Engels sprekende man. En even later zagen we dezelfde jongen van het begin van de straat. Uiteindelijk leidde hij ons naar een mooie shop. Als vriendendienst, voor zijn goede karma. Daar verscheen heel toevallig een ayurvedische dokter. Ach, na een leuke demonstratie van verschillende olieen, besloten we er een aantal te kopen. Buiten komende, zagen wede twee jongens van de straat om het hoekje spieken. En dan besef je je dat je flink bent opgelicht. Evengoed, hebben we een leuke middag gehad met nog een bezoek aan de lokale bazaar (zoveel kleuren en geuren van bloemen, fruit en groentes).

DeEfteling

Dag 2 was een bezoek aan het grote Maharadja paleis van Mysore. Vanuit hier heeft de familie Wodeyar nog tot 1947 geregereerd. Je waant je in sprookjesland van de Efteling. Nette tuinen, zigzaghekjes voor het publiek en prachtige rode uienbollen torentjes. Elke zondag word dit paleisverlicht met miljoenen gloeilampen (Philips heeft goede zaken gedaan), dit moeten wij helaas missen. De binnenkant is nog mooier dan de buitenkant. Veel kleur, veel Aladdin achtige boogjes en mooie beschilderingen aan de muur van het leger van de Maharadja.

Tocht met Janardhan

Tegen onze principes in, hebben we ons vandaag in de watten laten leggen door een tour te boeken. De hele dag een auto met chauffeur tot onze beschikking voor zo'n 25 euro. Eerst hebben we een bezoek gebracht aan Somnathapurra. In dit dorpje staat een prachtige Hoysala tempel. Dit is een hindoetempel, gebouwd in de tijd dat de Hoysala's over Mysore en omgeving regeerden. Uit steen gehouwen met overal pietepeuterige details: dansende goden, olifanten, pauwen, bloemen, optochten, etc. Een plaatje zegt meer dan duizend woorden, dus we hopen de foto's te kunnen plaatsen.

Vervolgens hebben we een bezoek gebrahcht aan Sravanabelagola. Dit een Jain heiligdom. Het Jainisme is een afsplitsing van het Boeddhisme. Na de 614 treden omhoog kwamen we bij een tempel die niet zoveel pracht en praal biedt als het Hindoeisme. Eerder het tegenovergestelde. Maar het meest bijzondere isde grootste monoliet van India. Eerst liepen we een rondje om de tempel en vroegen we ons waar hij toch moest zijn, totdat we omhoogkeken.Om de 12 jaarkomen Jains van heinde en ver om een religieus ritueel bijte wonen. Vanaf een stellage word er een mix van melk, honing en bananen over het hoofd van Gomateshvara gegoten. De volgende keer is in 2018, we zijn dus net te vroeg ;-)

Op de tocht terug naar Mysore lulde de chauffeur, Janardhan, ons de oren van de kop. We merkten dat hij door zijn gebrekkige Engels lang niet alles kon vertellen wat hij met ons had willen delen. Jezagde taalbarriere. Mocht iemand ooit hierheen gaan, wij hebben zijn telefoonnummer en wij zouden hem echt aanraden voor een leuke en informatieve rit door Karnataka.

Vermoeid sluiten we Mysore af en nemen we vannacht de luxe bus naar Kochin (11 uur voor 6 euro pp).

Start van de reis

Na een -best moeilijk- afscheid in Salem zijn we met George naar de Hoganakkal Falls gegaan (op de grens van Tamil Nadu en Kerala).Jullie zijn vast wel eens in de Efteling wild water baan geweest; nou hier is ie in het echt! Ronde bootjes, watervallen en er half onderdoor varen maar! Gelukkig ook strand en kleine watervalletjes, en, de specialiteit, een ayurvedische massage! Ik (Wies) werd niet gekraakt, maar vond het best heftig; je zit op een krukje en alles wordt stevig door elkaar geschud. Met liters olie :) Daarna het water in met de olie druipend uit ej haar. De bedoeling is dus dat de visjes die er zitten aan je gaan sabbelen en samen met de olie losse huidschilfers opeten.. En als ik iets gruwelijk vindt, dan is dat wel beesten die aan je sabbelen! Daar kom je pas halverwege het water achter want niemand heeft je dit verteld.. Dat is schrikken! Dus met zo min mogelijk water en met behulp van de massagelady toch alle olie afgespoeld en alles schoongewassen.

Na een heerlijke lunch en een tocht dooreen bergachtige landschap werden we in de bus naar Bangalore gezet. Een rit van 4 uur voor 3 euro (2 personen). Ongelooflijk land af en toe he? ;-)

In Bangalore kwamen we natuurlijk een dag nadat er bomaanslagen gepleegd waren aan. Heeft dat het Nederlandse nieuws gehaald? Best heftig hier nu; twee steden al getroffen en security in hoogste paraatheid. Gelukkig zijn toeristenplekken geen doelwit. Wel hebben we rondgelopen door Bangalore, hele westerse stad met een coffee day (starbucks-kopie) en KFC's die we overgeslagen hebben. Na helemaal natgeregend te worden in een van de parken, hebben we gewinkeld, dat is een droge activiteit!

Nog het vermelden waard: tegenover het hotel gegeten in de Coconut Grove, een redelijk westers restaurant MET BELGISCHE BIEREN. Voor 3 euro per flesje smaakte dit zeer goed. Met de regen waande Wies zich weer in Belgie: Nat en Straf!

Over regen gesproken; de monsoon is dit jaar iets verlaat. In heel India. Hebben wij even geluk ;-)

Bezoek aan de vrouwen

Het is alweer een hele tijd terug, maar we hebben het te druk gehad om onze verhalen met jullie te delen.Vorige week dinsdagen donderdag hebben we diverse bezoekjes gebracht aan de vrouwen(groepen). Alles was even indrukwekkend en vermoeiend.

Op dinsdag hebben we een bezoek gebracht aan een vergelegen block in het district Salem (CST heeft al zijn vrouwengroepen onderverdeeld en blocks en heeft in die regio's ook kleine lokale kantoortjes). De straat voor het block office is versierd met prachtige, op de grond gekrijtebloemen. We werden warm onthaald, met eerst de nodige hindoeistische rituelen: voor ons werd een schaal vastgehouden met daarin een rood sapje met rode pepers en wat kruidenbladen. Deze schaal werd een paar keer linksom gedraaid en een paar keer rechtsom. Vervolgens kregen we allebei een stip van dit water tussen onze wenkbrauwen en werd het overgebleven goedje as een streep voor ons leeg gegoten. Daar moet je vervolgens omheen lopen en mag jetevensde krijttekeningen op de grond niet raken. Dus na wat twister-achtige taferelen, bereik je dan de het kantoortje. Daar staat altijd een rijtje plastic tuinstoeltjes klaar voor ons Westerling. Zelf zitten ze natuurlijk op de grond, maar jij moet op de troon. Ik weet dat ze het heel naar vinden als je uit beleefdheid ook op de grond gaat zitten, dus we nemen maar gewoon plaats. Iedereen is al druk in de weer om van alles te eten en te drinken voor ons klaar te zetten: verse kokos-sap, fruithapjes, chocolaatjes, etc. Omdat dit ons eerste bezoek is, dachten we nog: lekker!! Vervolgens worden we voorgesteld aan alle aanwezigen en moeten we meekijken in alle administratieve schriftjes die ze bijhouden (zelfs de aanwezigheidsboekjes die voor ons toch echt niet interessant zijn). Toch kan je zien dat ze zelf ontzettend trots zijn op al hetgeen ze bereikt hebben en dat is voor ons natuurlijk ook prachtig om mee te maken.

Maar dit eerste bezoek stond eigenlijk meer in het teken van Wies. Als een ware paspop werd ze met hulp van meerdere vrouwen omgetoverd tot Indiase vrouw in sari met armbandjes, oorbellen, bindi en bloemen in het haar. Niek snapt niet waarom deze vrouwen nu zo graag de krullen uit het haar van Wies willen kammen. Maar ach, ze hebben ook allemaal hun zwarte haar in grote paardenstaarten zitten, dat ze blijkbaar wat afwisseling niet waarderen.

Vervolgens hebben we veel kleine bedrijfjes van de vrouwen bekeken. Dit was echt supergaaf!! Van een aantal heeft Niek ook filmpjes gemaakt (zoals het poffen van rijst, het weven van touw, het weven van stof). De foto's hebben we al met jullie gedeeld. Maar wat je niet op beeld kunt krijgen is de reactie van de vrouwen in een plattelandsdorpje. Wij zaten voor een tempel te genieten van verse kokossap terwijl zij ons vertelde dat ze ons zo dankbaar waren voor de lening. Op het eind wilden ze allemaal een handje geven. Een gevoel van trots (omdat CST dit toch maar even bereikt heeft met de kleine hulp van IndianRose) wordt vermengd met een gevoel van meer willen doen (je denkt aan die keren dat je een rondje bier geeft en een half uur plezier ervan hebt en vergelijkt dat even met de verandering die datzelfde bedrag voor detoekomst van zo'n vrouw brengt).