Vanaf Kochi pakken we de nachttrein naar Salem. We weten wel dat alles wat langzamer gaat in India, maar dat je 'Trivandrum-Chennai Super Fast Express' trein 3 uur vertraging heeft, doet wat afbreuk aan zijn lange naam. Gelukkig om half 1 's nachts konden we instappen, naeen beetjepraten met de nieuwsgierige mensen om je heen hebben we zelfs watgeslapen. We hadden onze wekker gezet, drie kwartier voordat we ongeveer Salem zouden bereiken. Ze roepen hier namelijk niet om waar je bent. Wederom hebben we het bewijs gekregen dat Indiers echt hele lieve mensenzijn; we waren een uur eerder in Salem en de mensen om ons heen hebben ons net op tijd wakker gemaakt. Pfff, anders hadden we weer in dat vieze Chennai moeten zitten.

In Salem is het fantastisch om weer terug te komen bij de familie George. Het voelt bijna als thuiskomen, na alle nieuwe dingen die je telkens doet en ziet. We krijgen ontbijt, alle sleutels, de brommert is weer voor ons en Sam is actief als vanouds. En we hebben geluk; het is een holiday dus Liliane komt naar huis! 's Ochtends een beetje geslapen en rondgecrosst op de brommert, gewoon omdat het leuk is ;) 's Middags zijn Liliane en Sam thuis en hebben we ook wat tijd om echt met Liliane te kletsen. De vorige keer was zo kort! Verlegenheid is bij haar ook duidelijk geen lang leven beschoren; al snel vertelde ze vanalles over school en wat voor leraren ze had. Sam vind het wel moeilijk om de aandacht nu opeens te moeten delen en dreint zoals vijfjarigen dat kunnen. Volgens Vimala eet Wies te weinig, dus werden er speciale niet-pittige gerechten op tafel gezet. Gezellige avond, goede nachtrust in de kamer boven (op groot aandrinken van de familie hebben we maar geen hotelkamer genomen) en een ochtend thuis met Vimala, Sam en Liliane maakte dat we helemaal klaar waren voor het volgende avontuur; op naar Trichy!

George bracht ons met de auto naar het busstation, waar wij al een poging deden om een bus te boeken, maar alles is in Tamil. Gelukkig hebben we George en heeft hij ons in de goede bus gezet. Onze persoonlijke achtbaan met bioscoop. De buschauffeur was van de schreeuwende (naar andere weggebruikers) soort, die een haat (rem) - liefde (gas) verhouding heeft met zijn pedalen. De film stond gelukkig op zijn hardst, zodat wij, voorin, onder de tv, het Tamil goed konden horen. Fijn dat het daneen rustige film is; een spannende zoektocht naar een moordenaar. Met de gebruikele musical liedjes en dansjes er tussendoor.

Eenmaal aangekomenin Tiruchirappalli (zoals Trichy echt heet) geen regelmannetjes; hoera! We konden zelf naar het hotel lopen en zijn bij het incheckeneen Nederlands stel tegen gekomen; gezellig dus!