Trichy is een behoorlijk grote stad met ruim 1 miljoen inwoners. Nu heeft Salem dat ook, maar Trichy kent meer stadse allure. Maar tegelijkertijd is het ook een prettige stad. Het hotel (wat voor Niek een bekende is van 4 jaar geleden) heeft een binnentuin met een klein restaurantje waar je rustig kunt genieten van 'black coffee/tea'en je boek. Door de beschutting weet de zon je hier niet te bereiken maar kan een verfrissend briesje dat wel. Datis ook wel nodig omdat het echt vreselijk heet is buiten. Zo erg hadden we hetnog niet eerder meegemaakt. En ook's nachts, met de ramen aan weerszijden open, is het bijna niet uit te houden(de muggenbetenten spijt). De twee rivieren langs de stad zijn ook overduidelijk droog. Het water bereikt de onderkant van de 'NAP' meter niet eens. Het is te hopen dat de late monsoon van november goed is.

Rock Fort Temple

Het uithangbord van Trichy is de Rock Fort Temple. Niet te missen. Midden in de stad ligt een rots waar helemaal op de top een fort en een tempel gebouwd is. Prachtig om te zien maar natuurlijk ook weer een aardige klim. De 400 treden hebben we samen met het Nederlands stel dat we in ons hotel ontmoet hebben, afgelegd. Normaal gesproken hebben we het niet zo op dat samenkomen van Nederlandse toeristen op van dieItaliaanse of Spaansecampings. India lijkt echter de bestemming te zijn voor de Franse toerist. Nu vinden we ze in Frankrijk al vervelend, in India zijn ze erger. Ze zijn of vanhet hippiesoort of van stoffige geitenwollen sokken soort. Bah. En natuurlijk spreken ze geen woord Engels en zullen ze dat ook niet zo snel leren met hun 'Inde du Sud' Lonely Planet. Kortom, we ergeren ons al een tijd aan die Fransen en hadden we behoefte om je ervaringen met andere reizigers te delen.

Maar goed, de tempel op de rots, daar komen we voor. Nu is het gebruikelijk in India om je schoenen uit te doen als je een tempel of een huis betreedt. Zo ook hier. Maar dat de laatste 200 treden geen schaduw bieden en na een halve dag zon enigszins opgewarmd zijn, deert de gemiddelde Indier is. Alsof ze dagelijks op hete kolen lopen., sjokken ze naar boven. Moet best een komisch gezicht zijn als ze dan de blanken als gekken de trap zien beklimmen in de hoop zonder brandblaren de top te bereiken. Eerlijk is eerlijk, Niek had zijn sokken meegenomen, maar eigenlijk is dat rennen ook wel de schoonheid van deze tempel. Erg bijzonder is hij niet, maar het uitzicht is prachtig.

Srirangam

Nadat we die middag afscheid hebben genomen van Bas en Brigitt, hebben we de kathedraal bekeken. Een exacte kopie van Lourdes. Maar het interieur verraadt echter dat we in India zijn. Wij zijn nog nooit in Lourdes geweest maar het zal vast niet rozezijn.

Vervolgens met de bus naar het schiereiland Srirangam. Daar staat namelijk een zeer grote tempel. Of beter gezegd een tempelcomplex met 21 gopurams (dat zijn die typische torens die een hindoe tempel in Tamil Nadu kenmerken) waar binnen de eerste 4 ringen van het complex nog altijd mensen wonen. Binnen de vijfde ring hebben we vanaf een rooftop foto's kunnen maken van het adembenemende uitzicht op de vele torens. Allemaal in vele vrolijke kleuren beschilderd behalve 1. Deze toren is met geld van Unesco gebouwd en als eerbetoon hebben ze deze wit gehouden. Na een rondleiding door een gids hebben we een beter beeld kunnen krijgen van het Hindoeisme. Nu maar hopen dat we de namen van de vele goden, de rituelen en verhalen niet snel vergeten.

Na een heerlijk maaltijd met lime juice zonder suiker en zonder zout (??) hebben we de volgende dag de bustocht naar Mahabalipuram ondernomen.