Het familiegebeuren

Zoals Niek zich George nog kan herinneren, zo bezorgd is hij gebleven. Maar ook nog altijd even gastvrij want elke avond komen wij op onze brommer thuis het Indiase diner nuttigen. Vimala is altijd in voor even kletsen, George is soms nog op the office, Sam rent rond, het voelt als een thuis. Niek vindt het echt stoer om weer op een brommer door de drukke en hobbelige straten van Salem te rijden. En Wies zit achterop en houdt me stevig vast (noot van Wies: het enige moment op de dag dat dit buiten mag).

‘s Avonds wil het hier nog wel eens stevig onweren en regenen. Afgelopen vrijdag regende het zo hard dat terugkeren naar het hotel niet verstandig was. We hebben daarom een nachtje geslapen in het huis van de familie. Op Niek's verzoek, in de bovenkamer. Tegenwoordig is deze ruimte luxer, met ramen zodat de regen niet naar binnen druppelt. Maar nog altijd mijn 'bed' (lees: slaapbank met houten balk in het midden waardoor je 40 cm over hebt om op te liggen) en de Franse hurk WC. Peter zal het leuk vinden te horen dat de badkamer nu een deur heeft ;-) Uiteindelijk was de nachtrust goed, maar is het wel vroeg wakker worden met al het straatgeluid. Toen we daar voor de tweede keer overnachtten, wilde Sam zo graag bij ons slapen, dat hij zijn moeder verontwaardigd vroeg waarom toch alleen maar Engels sprekende mensen boven mogen slapen J

Sam was in het begin even verlegen. Maar dat ging al snel over. Door Mark en Michel waren we al gewaarschuwd dat Sam echt een druk baasje kan zijn. Nou... dat klopt. Stoeien, vechten, aandacht vragen, continu is ie om je heen aan het draaien. Gelukkig hebben we ontdekt dat hij echt niet tegen kietelen kan en daarmee kunnen we hem goed terugpakken. Nadat hij blij vertelde dat Niek zijn 'hero' is, kan hij bij Niek niet meer stuk. Toch hebben we meegemaakt dat hij ook rustig kan zijn: op weg naar Liliane viel hij in Niek's armen in slaap.

Speciaal op verzoek van Niek's moeder, een kort verhaal over Sam's oudere zus Liliane. Omdat haar schoolresultaten tegen vielen en haar leraren aangaven dat ze achteruit ging, hebben George en Vimala besloten haar naar een kostschool te sturen. Hier zit ze nu pas een maand maar het begint duidelijk te worden dat ze het beter doet op school en dat ze het ook langzaamaan leuk begint te vinden. De afgelopen zondagse bezoekjes eindigden nog vaak in tranen maar nu wil ze als leider van de slaapzaal graag terug naar haar nieuwe vriendinnen. Deze zondag hebben we dan ook een bezoek gebracht. Ongeveer 2,5 uur rijden later, hebben we met haar kunnen lunchen op het terrein van de school. Ze is nu 13 jaar en begint al een jonge vrouw te worden. In het begin was ze even verlegen maar ze herkende me uiteindelijk wel. Het bezoek was erg leuk, maar wel kort.

Zit je op een avond nietsvermoedend een beetje met Sam te spelen, hebben George en Vimala een cadeautje voor je. Ze hebben stoffen gekocht voor drie supermooie sari's! Om van de stoffen ook sari's te maken, zijn we zaterdag naar de kleermaker geweest, die mijn maten opgenomen heeft en de bovenstukjes zijn nu al klaar! Dus vanavond krijg ik een crash course sari strikken J En ga ik het origineelst gekleed komend gala!

Een kijk in de CST keuken

Vorige week donderdag hebben we een lange middag met George en Sangeetha (project manager) over de voortgang van CST en over de voortgang die IndianRose heeft kunnen boeken. Natuurlijk gaan we jullie niet vermoeien met alle details van deze discussie maar één punt willen we toch melden.

IndianRose is onlangs benaderd door een andere Nederlandse ontwikkelingsorganisatie, genaamd Prosper & Share, omdat zij hun stichting willen beindigen en een doel zoeken voor de donaties die zij nog in kas hebben. Hoe het kan, weet IndianRose ook niet, maar om de een of andere reden zijn ze bij ons terecht gekomen. Hier is IndianRose uiteraard heel erg blij mee omdat daarmee € 50.000,- tot onze beschikking is gekomen. George en Sangeetha hebben wij het blijde nieuws kunnen brengen dat dit bestemd is voor het microkrediet project.

Niet dat we na deze financiele injectie uit de zorgen zijn. De begroting laat nog altijd een even zo groot gat zien, dus we vragen jullie om donaties te blijven geven aan IndianRose ;-)

Om ons verblijf hier in Salem wat structuur te geven , hebben we (zo later bleek druk) programma samengesteld. Dit bestond uit vele gesprekken met personeel en het bekijken van de systemen die gebruikt worden voor administratie en boekhouding.

Vier jaar geleden begon het microkrediet project met leningen voor 50 vrouwen. Alle administratie werd met de hand gedaan en alles verliep chaotisch. Dat laatste is behouden gebleven, het blijft immers India, maar nu is er een soort chaotische structuur. De boekhouding wordt met een systeem gedaan dat straks ook online vanuit vergelegen plekken benaderbaar is. Hierdoor hoeven de vrouwen niet lange afstanden te reizen om hun wekelijkse repayments te doen en heeft het hoofdkantoor in Salem onmiddelijk inzicht in de stand van zaken. Aan de online administratie gaat echter wel een berg papieren administratie vooraf. Per vrouw wordt bijgehouden wat ze geleend heeft en wat ze aan principal en interest terugbetaald. Deze vrouwen zijn verdeeld in groepen, SHG's, waarvan uiteraard in een apart boek bijgehouden moet worden wat de totale leningstatus is. Deze SHG's (Self Help Groups) zijn weer verdeeld in blocks, waarvoor ook een apart boek wordt bijgehouden. Indiers kunnen zich de hele dag bezig houden met administratie, maar daarover later meer J

Al met al kunnen we concluderen dat CST een geoliede machine is geworden met een uitgebreide staff met expliciete taken. IndianRose heeft hier niets voor hoeven doen en dat maakt het nog mooier!!

George, Vimala en Sam

Gister was het eindelijk zover. Best wel spannend om zo'n telefoontje te plegen, maar George wist mijn stem direct te herkennen en zou er met 45 minuten zijn. Op dat moment namen wij zitting in onze stoelen op de hotelkamer om een goed boek te lezen want dit kon weleens langer gaan duren. En dat bleek ook zo, na 1,5 uur (!!) kwam George zonder enige vorm van schaamte ons ophalen. Het regende, en dan kan je niet over straat. Die smoes zouden wij in Nederland ook eens moeten proberen, dan hoef je nooit meer op tijd te komen :-)

Het weerzien was goed waarop we al snel een eerste bezoek aan the head office of CST brachten. Niek heeft altijd gedacht dat de vrouwen daar erg verlegen waren maar Wies heeft ondervonden dat je in India een vrouw moet zijn om met vrouwen te praten. Zij was dan ook prima in staat de meegebrachte (en door de warmte heerlijk gesmolten) stroopwafels uit te delen aan alle aanwezigen. Ondertussen konGeorge mij vertellen dat Wies goedgekeurd is en wist hij binnen een paar seconden het verhaal op het huwelijk van Christelle en Gijsbert te brengen. Alsof ik de hint nog niet begrepen had, vertelde hij daarna in geuren en kleuren hoe goed ik destijds op de kleine Sam heb gepast. Dat Wies maar weet dat ik goed met kinderen om kan gaan.

The office

Het kantoor van CST is echt heel mooi geworden. In mijn herinnering was het een soort klein gymzaaltje waar 1 bureau, stoel en een soort van computer stond. Nu is het dezelfde ruimte verandert in een heus kantoor, met een aparte kamer voor de director en project manager. En er pronken 7 computers met XP en flat screens. Ook hebben ze een heus 'front office' voor de 'public relations'. Net zoals in Nederland, voegde George eraan toe. Die pc's worden nu ook veel gebruikt; in een hoek zat de boekhouder in stilte te werken aan financiale overzichten en de field officers (zeg maar de begeleiders van de vrouwen bij het besteden en terugbetalen van de leningen) vullen hun administratie aan. De project manager was op dat moment de wekelijkse updateaan het geven voorde field officers (waarvoor sommigen zelfs 70 km hebben gereisd). Later deze week, zal ik er hopelijk achter komen hoe alles gaat. Maar de eerste tekenen zijn erg goed!!

Dinner

Die avond hebben we samen met George, Vimala (zijn vrouw) en Sam (hun zoon van 5) gegeten in een luxe restaurant met een mooie tuin als entree. Daar hebben we gezellig kunnen kletsen en bijpraten over alle gebeurtenissen in Salem en Nederland. Kijken naar Sam is als kijken naar vuur; hij kan geen moment stil zitten! Na het eten hebben we nog een bezoek gebracht aan het huis van George. Een ware gedaantewisseling: 'mijn' oude kamer heeft ramen waardoor de regen niet meer zomaar naar binnen giet, de badkamer heeft nu een deur wat Peter en ik ook wel handig gevonden hadden, de tuin heeft een overkapping en vans overal en een tweede TV voor in de tuin. Gaaf omte zien, good to be back!!

Groetjes Wies en Niek

Van Chennai tot Salem

Voor iedereen dieWies gezien had afgelopen week; het vliegen ging hartstikke goed! 'The other Boleyn girl' gekeken endat is wel een aanrader! Voor iedereen die Niekgezienhad de afgelopen week; hij is nogsteeds niet verbrand.

Aankomst in Chennai

Bij aankomst op Chennai International Airport werden we door een grote menigte mensen onthaald. Gelukkig stonden er hekken die ons scheiden van de rest en konden we een taxi vinden naar ons hotel. De Wood Road was een bekende van de chauffeur maar eenmaal daar in de buurt aangekomen bleek dat hij eigenlijk geen idee had waar het moet zijn. Met wat aanwijzingen van mensen op scootertjes, zijn we veilig en wel om 2 uur lokale tijd aangekomen in onze A/C room. Volgens de Lonely Planet zijn de kamers met fraaie details bewerkt, we denken dat ze de blauw geverfde tegels in de badkamer bedoelen.

Na een goede nachtrust zijn we naar Spencers Plaza gelopen. Dit is een gigantisch winkelplaza met veel merk- en merkloze winkels. Met een ontbijt van de Subway is het rustig wennen aan dit land. Een van de winkels hier had zonder schaamte de greatest hits van de Vengaboys naast drie verschillende uitgaven van Mein Kampf liggen. Wat een topcultuur exporteert Europa toch. En nee, Ton en Sander, we importeren geen illegale boeken voor jullie voorraad historische werken ;-).

Geld halen baarde wel even watzorgen. Volgens de winkeliers is er maar een ATM maar die accepteerde onze kaarten niet (alleen Visa), maar bij het horen dat er ook nog een ABN Amro ATM was, werden we gelukkig. Weliswaar een niet meer bestaande bank, maar dat mocht de pret niet drukken.

Met cash op zak, konden we een heus Indiaas voetbalshirt kopen (Niek is happy!!), een prepaid sim abonnement regelen en 's avonds op een rooftop dineren met Tamil gesproken Hollywood films voor de romantische touch.

Naar Salem

Maar omdat Niek zich weer ten volle realiseerde dat Chennai echt een vieze grote stad is (met druk verkeer, zwervers, hitte en stank) en Wies het daar wel meeeens was, hadden we besloten de eerste trein naar Salem te pakken. En we hadden geluk, binnen een half uur zaten we7 uur lang te genieten van het landschap dat aan je voorbij schiet. Vooral de bergen die uit het niets aan de horizon omhoog schieten met de vele palmbomen op de voorgrond, zijn adembenemend.

Het eten hier valt best mee volgens Wies, al heeft ze liever de chapatti's zonder peperpruttel (of peperblerf, zoals ze aan de Getfertweg zeggen). Ontbijt doen we nog rustig aan met de niet spicy zaken. Temperatuur: tsja, ooit in Burgers' Bush geweest? +nog wat graden. Door alle indrukken die je opdoet ben je 's avonds zo moe dat je een gat in de dag slaapt.

Nu gaan we contact opnemen met George. Best wel spannend om hem na 4 jaar weer te zien.

Tot slot, willen we iedereen die ons reacties stuurt, bedanken. Leuk om te lezen, het legt natuurlijk wel wat druk op goede verhalen :-)